Ons laatste Nieuws

Verslag Bruggink symposium “ Aanbevelingen voor de minister” 23 feb 2011

De eerste bijeenkomst van Bruggink Communcation Support behandelt een aantal thema’s waarover het panel moet komen tot aanbevelingen aan Minster Schippers.

Het forum bestaat uit de volgende personen:

M. Varkevisser Bestuurslid Ned. Ver. van gezondheidseconomen

R. Meijerink Voorzitter Raad voor de Volksgezondheid en Zorg

J. Hamel Lid 1^e kamer PVDA, lid vaste commissie VWS, lid commissie economische zaken .

T. Slagter Roukema Huisarts, lid 1^e kamer SP, voorzitter vaste commissie VWS

B. Stolk Medisch specialist en voorzitter partijcommissie Volksgezondheid VVD

S. Rozendaal Redacteur gezondheidszorg en wetenschap Elsevier, discussieleider

Simon Rozendaal opent de bijeenkomst met een korte inleiding. Vroeger zorgde zijn oma voor hem en dat beviel zó goed, dat hij iedereen grootouders toewenst. Maar zijn vader had geen grootouders. De levensverwachting is de laatste eeuw sterk toegenomen. Hij schetst de medische vooruitgang, zoals de bestrijding van aids. In de toekomst zal het aflezen van het humaan DNA grote impact hebben in de geneeskunde. Nadelen van de ontwikkelingen zijn er ook: het is er allemaal fors duurder op geworden.

Wat is het probleem?

Mw. Slagter Roukema is zelf grootouder. Zij ziet wel een tweedeling ontstaan. Lage economische status heeft wel welvaartsziekten doen ontstaan. Dit zou zij wel graag wat hoger op de politieke agenda willen hebben.

Dhr. Varkevisser wil voor het voerlicht wat er goed gaat: goede gezondheidszorg tegen relatief redelijke kosten. Er zit een grens aan collectieve lasten, zodat we niet veel meer collectief kunnen besteden aan gezondheidszorg. Er zal dus meer privaat moeten worden bijgedragen.

Dhr. Hamel was voorheen lid van de RvB UMCG. We weten in de gezondheidszorg niet goed wat we willen en waarheen alles naar toe gaat. Er is een grote fixatie op kosten en dat leidt tot snelle veranderingen in het stelsel. We moeten meer focussen op het gedrag van mensen. In de ziekenhuizen zijn nog steeds besparingen mogelijk. Professionals op een goede manier aan het werk zetten is een voorbeeld. Tenslotte wordt er veel óver de zorg gepraat, en niet mét de zorg.

Dhr. Stolk wil graag de dokters beter opvoeden, met name medisch specialisten. Er wordt veel geld verspild. In de laatste fase van het leven moet er meer aandacht zijn voor care en minder voor cure. Tenslotte kan er beter gekeken worden naar de medicatie in de 1^e lijn.

Dhr. Meijerink schetst de inefficiency in de zorg (40% volgens onderzoek). Dat is niet nieuw, maar er gebeurt nog niet veel mee. Er wordt ook veel te veel gerookt door vrouwen in Nederland. Ook is er een groot verschil tussen boven- en onderklasse, met name bij roken. De solidariteit in Nederland groot, maar staat onder druk. Private bijdragen in de zorg neigt tot tweedeling in de zorg. De RVZ staat wel meer eigen verantwoordelijkheid voor, maar wil tevens gelijke behandeling voor iedereen.

Iemand uit de zaal vraagt wie risicodragend is in de zorg. Wie is dus verantwoordelijk voor inefficiënties? Wie is verantwoordelijk voor de uitkomsten in de zorg? Iemand anders ziet het aantal werkenden in de zorg een groter probleem.

Oplossingen

Stolk wil een discussie of alles wel moet kunnen in de gezondheidszorg als oplossing voor inefficiëntie. Voor de kwaliteit van zorg moeten dokters tijd nemen voor de vraag wat de patiënt wil, misschien wil deze niet alles. Dit wordt niet in de opleiding van dokters meegenomen.

Mw. Slagter ziet dat het zo geworden is, dat de patiënt voor een huisarts ook geld moet opbrengen. Er is weinig tijd voor een patiënt, ook in een DBC. Medisch specialisten worden meer en meer superspecialisten, dokters worden daarmee toch verkeerd opgeleid. Tevens wil zij niet teveel meer regels en richtlijnen, dokters worden daar niet beter van.

Rozendaal noemt een voorbeeld tot besparing: zouden niet alle apotheken kunnen worden opgeheven? In Nederland blijkt dit niet bespreekbaar. Hoe makkelijk is het om iets echt te veranderen? Hamel beaamt dit. De lobby duikt er bovenop als zoiets wordt voorgesteld. De politiek moet dergelijke dilemma’s bespreken. De eerste levertransplantatie had ook een dergelijk ethische discussie destijds. We moeten ons realiseren wat we mogen verwachten in de gezondheidszorg en niet wat er allemaal mogelijk is, De Minister moet vervolgens beslissen.

Dhr. Varkevisser wil een groter doelmatigheid bereiken. Enerzijds door het opstellen van richtlijnen, anderzijds door een grotere samenwerking tussen zorgverzekeraars en zorgaanbieders. Helaas verbood de Minister onlangs fusies tussen beide partijen.

Dhr. Meijerink schetst een RVZ-rapport, waar helaas niets mee gedaan is, maar een oplossing bood voor de bovengrens van zorg: € 80.000,- per QALY. Daarboven moet dan een apart besluit over genomen worden. Dit bleek helaas niet haalbaar. Er is helaas een gebrek aan lef in de care. Tenslotte is de methode van betalingen op basis van verrichtingen. Dan krijg je ook verrichtingen. Je zou moeten betalingen voor gezondheidswinst. In het rapport “20-20”staan 20 voorstellen over deze gezondheidswinst.

Hamel prijst een efficiëntievoorstel uit de zaal om no-shows door patiënten drastisch te verminderen. Efficiëntie op poli’s en OK’s zijn nog legio mogelijk. We moeten rond de patiënt organiseren en niet om de medisch specialist. Veranderingen gaan langzaam omdat er zoveel belanghebbenden mee gemoeid zijn. Gedrag is moeilijk te veranderen. De invoering van de nurse practitioner heeft 10 jaar geduurd. Meijerink schetst dat de nurse practitioner in de DBC zit en dat de specialist de revenuen daaruit trekt. Het is voor het ziekenhuis niet interessant om met veel nurse practitioners te werken.

Op een vraag uit de zaal ziet Hamel de specialist in loondienst komen. Meijerink ziet echter het einde van het ziekenhuis en daarom eerder de specialist als zzp-er.

Iemand uit de zaal wil het praktisch houden. Meer letten op behandelprogramma’s en uitkomsten. Varkevisser begrijpt dit niet helemaal. Keten-DBC’s worden nu juist ontwikkeld.

Eric Hiddink komt in discussies met zorgverzekeraars altijd drie problemen tegen: schotten, domeinen en tijd. Vaak zijn contracten maar voor één jaar. Politiek duurt het maar vier jaar. Langere termijn visies zijn er niet. Meijerink wil niet praten over waarom dingen niet kunnen, maar dan komen we er nooit uit. We moeten over bepaalde grenzen over met de discussie.

Op het voorbeeld van de overheveling van de TNF blokkers antwoordt Hamel dat hij graag bezuinigingsvoorstellen ziet over 4 jaar en niet, zoals in dit voorbeeld in een jaar of minder. Dan is er ook tijd om hier over na te denken. Creativiteit om te bezuinigen moet de instelling zelf hebben, maar niet via de politiek. Rozendaal zegt daarop dat er wel een prikkel moet zijn, zoals ook nu in de publieke omroep of in de natuurgebieden gebeurt. Mw. Slagter wil de Minister meegeven na te denken, wat voor en hoeveel ziekenhuizen we nodig hebben in plaats van bezuinigingen per ziekenhuis. Hamel suggereert dan een budgetkorting over alle ziekenhuizen heen. Meijerink kan alleen adviezen geven over de langere termijn: doe meer aan gezondheidswinst door preventie, financier op gezondheidswinst, en maak publieke kwaliteitsnormering. Op de kortere termijn wil Meijerink vernieuwing, zoals zijn voorbeeld over hoogspringen. Met de floptechniek kwam men veel hoger over de lat dan met de conventionele sprong. Deze vernieuwing kon echter pas plaatsvinden na de uitvinding van de rubberen matras. Zo ook nu: laat de zorgverzekeraars schaalruimte geven zodat zorgvernieuwing mogelijk wordt.

Iemand van de borstkankervereniging klaagt over de lage transparantie van indicatoren. Stolk is het daar wel mee eens, maar het moet uitvoerbaar blijven, zodat het even duurt voordat het praktisch en uitvoerbaar kan zijn.

1 maart 2011

FarmaActueel®

BvS