Ons laatste Nieuws

Zes paar ogen wendden zich abrupt naar de persoon in de deuropening. Enkele kopjes koffie bleven doelloos hangen ergens tussen schoteltje en verwachtingsvolle lippen. Onze mater familias Mieke hervond zichzelf het eerst: “Stoppen zeg je…? Maar Frits, hoe bedoel je dat precies?” vroeg ze op een toon die zowel belangstelling als enige scepsis in zich droeg. Frits beende met ferme stappen naar het koffieapparaat en tapte zichzelf zijn gebruikelijke cappuccino in een kopje waar al bijna de opdruk van de firma afgesleten was.

“Nou…” begon hij wat aarzelend, “ik bedoel dat ik misschien maar een ander vak zou moeten gaan leren. Ik had net weer zo’n oeverloos gesprek met je-weet-wel. En weer ging het over iets dat ze zogenaamd niet kon verdragen. Deze keer was het E-300. Halverwege ging die nieuwe vriend van haar zich er ook nog eens mee bemoeien. Het werd nogal onvriendelijk en nou zijn ze de deur uit gelopen met de toezegging dat ze in de wijk gaan rondtoeteren dat onze apotheek een ***zaak is…”

De treurigheid straalde uit zijn hele houding en de eerste slokjes van de koffie konden daar niet veel aan veranderen. “Is E-300 niet gewoon vitamine C?” opperde Alie die net klaar was met de opleiding. Ze had helemaal gelijk, maar dat feit veranderde niets aan de je-weet-wel opvatting dat je van E-nummers meer hoofdpijn kreeg. Mieke klopte Frits moederlijk op zijn afgezakte jonge schouders: “Frits, Frits, ik had verwacht dat je nu zo langzamerhand wel zou weten dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken. Er zijn heel veel anderen die gewoon blij zijn met jouw aanwezigheid in deze apotheek. Even de focus verschuiven, dat is het hele eieren eten!” En waratje, daarna smaakte de tweede bak koffie al veel meer naar een prettige dag.